THE VISITOR

ΦΑΒΟΡΙ ΣΑ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
«Σίγουρα, στα Όσκαρ, και πάει στοίχημα»
περιοδικό ROLLING STONE
«Ένα ειλικρινές και συγκινητικό δράμα»
εφημερίδα WALL STREET JOURNAL
« Στη ταινία «The Visitor», η φιλία εμπνέεται από την ελευθερία και την αναζήτηση της δικαιοσύνης»
εφημερίδα LOS ANGELES TIMES
«Σε μερικές ταινίες δεν περιμένεις πολύ, σε κερδίζουν από την αρχή. Αυτό συμβαίνει και εδώ»
περιοδικό VARIETY
«Τη στοργή, τη τρυφερότητα και την αγάπη, μπορείς να τη βρεις στα πιο απρόσμενα μέρη. Όπως σ’ένα ξεχασμένο διαμέρισμα. Μια ταινία με καρδιά».
περιοδικό CINEMATICAL

ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΚΑΜΕΡΑ

Σκηνοθεσία και Σενάριο: Thomas McCarthy
Παραγωγοί: Michael London, Mary Jane Skalski, Jeff Skoll
Δ.Φωτογραφίας: Oliver Bokelberg
Μοντάζ: Tom McArdle
Ήχος: Paul Hsu, Damian Canelos
Μουσική: Jan Kaczmarek
Οπτικά nier, Mike Nuget Πρωταγωνιστούν: Richard Jenkins, Haaz Sleiman, Danai Jekesai Gurira, Patricia Clarkson, Hiam Abbass, Maggie Moore
Παραγωγή-Διανομή: Overture Films, Groundswell Films, Participant Productions
Διάρκεια: 108΄, Έγχρωμο.


Σ’ένα κόσμο 6 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, δεν χρειάζεσαι παραπάνω από έναν για να αλλάξει η ζωή σου.
Πέντε χρόνια μετά το εκπληκτικό σκηνοθετικό του ντεμπούτο με τίτλο «Station Agent», που είχε δημιουργήσει μεγάλη αίσθηση στο φεστιβάλ του Sundance, με αποτέλεσμα να του δοθεί το βραβείο κοινού, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Thomas McCarthy, επιστρέφει. Αυτή τη φορά έχει ως κεντρικό ήρωα τον Γουόλτερ (Richard Jenkins, πρωταγωνιστής της πετυχημένης σειράς «Six Feet Under»), έναν κυνικό καθηγητή οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ, όπου η ζωή του θα αλλάξει ριζικά ύστερα από ένα συναπάντημα στο διαμέρισμά του…
Ένα οξυδερκές και συχνά ανάλαφρο φιλμ, για την ανεύρεση της χαράς σε αναπάντεχα μέρη. Ο Γουόλτερ είναι 62 χρόνων. Εδώ και κάποια χρόνια ουσιαστικά υπνοβατεί στη ζωή του. Έχει χάσει το πάθος του για το γράψιμο και τη διδασκαλία. Νιώθει κενός και προσπαθεί να γεμίσει αυτή του τη στέρηση, κάνοντας μια απόπειρα να μάθει κλασσικό πιάνο. Όταν το πανεπιστήμιο τον στέλνει για ένα συνέδριο στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, ο Γουόλτερ αιφνιδιάζεται καθώς βλέπει ότι το νοικιασμένο διαμέρισμα του, έχει καταληφθεί από ένα ζευγάρι μεταναστών. Θύματα μιας κτηματομεσιτικής απάτης ο Ταρέκ (Haaz Sleiman) από τη Συρία και η κοπέλα του από τη Σενεγάλη, Ζαϊνάμπ (Danai Jekesai Gurira) δεν έχουν κάπου αλλού να πάνε. Ο Γουόλτερ σκέφτεται να τεστάρει τον ανθρωπισμό του και απρόθυμα τους επιτρέπει να μείνουν μαζί του.
Συγκινημένος από την καλοσύνη του Γουόλτερ, ο Ταρέκ ένας ταλαντούχος μουσικός, επιμένει να διδάξει στον ηλικιωμένο καθηγητή, αφρικανικό τύμπανο. Με το που αγγίζει ο Γουόλτερ αυτό το πληθωρικό όργανο, αρχίζει να κατέχεται από μια ασυγκράτητη έξαψη και δίψα για ζωή. Ανακαλύπτει τα τζαζ στέκια της πόλης και αρχίζει τις επαφές του με ντράμερς, που κάνουν πρόβες γύρω από το Σέντραλ Παρκ. Καθώς οι φιλία των δυο αντρών βαθαίνει, οι διαφορές στη κουλτούρα, την ηλικία και τη συμπεριφορά, αμβλύνονται.


Η τύχη του Ταρέκ όμως, γρήγορα σώζεται όπως και της πλειοψηφίας των μεταναστών. Τον συλλαμβάνουν στο μετρό, δεν έχει χαρτιά και τίθεται υπό κράτηση με σκοπό να απελαθεί. Όσο η κατάσταση χειροτερεύει, ο Γουόλτερ νιώθει την ανάγκη να βοηθήσει το καινούργιο του φίλο. Το πάθος και η αποφασιστικότητα τον εκπλήσσουν ευχάριστα, διότι πριν λίγο καιρό πίστευε ότι τα είχε χάσει. Όταν η γοητευτική μητέρα του Ταρέκ, Μούνα (Hiam Abbass), φτάνει στη πόλη για να ψάξει το γιο της, η εμπλοκή του καθηγητή τώρα αποκτά και μια ερωτική διάσταση. Ο Γουόλτερ μέσα από την επαφή του με τρεις καινούργιους φίλους και μάλιστα μετανάστες, νιώθει να ξυπνά μέσα του ένας καινούργιος κόσμος, μια νέα ζωή.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ

THOMAS McCARTHY (Σκηνοθέτης, Συγγραφέας, Ηθοποιός)
Γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1969 και σαν ηθοποιός από μικρός τον αγάπησε η τηλεόραση, με αποτέλεσμα να έχει στο βιογραφικό του αναρίθμητα σήριαλ. Η πρώτη του απόπειρα στο σινεμά ήταν όταν έγραψε και σκηνοθέτησε το «Station Agent» (2003) που αποθεώθηκε στο Sundance παίρνοντας το βραβείο κοινού, δίνοντας έτσι μια νέα πνοή στο υβρίδιο που ονομάζαμε παλιότερα αμερικάνικο ανεξάρτητο κινηματογράφο. Παράλληλα την ίδια χρονιά στα βρετανικά BAFTA, πήρε το βραβείο καλύτερου σεναρίου και το John Cassavetes Award, που στην Αμερική είναι πολύ σημαντικό για νέους κινηματογραφιστές. Σαν ηθοποιός έχει παίξει σε αξιόλογες ταινίες όπως «The Flags of Our Fathers», «Syriana» και «Good Night and Good Luck».


RICHARD JENKINS (Γουόλτερ)
Εδώ και πολλά χρόνια είναι ένας αναγνωρίσιμος καρατερίστας ηθοποιός στο Χόλυγουντ, με μεγάλη ζήτηση. Ο ρόλος που τον απογείωσε ήταν το 1996, όταν έπαιξε δίπλα στο Ben Stiller, στο «Flirting with Disaster». Παράλληλα με το σινεμά, ο ηθοποιός έχει αναπτύξει μια μεγάλη καριέρα στο θέατρο και για 20 χρόνια σκηνοθετεί παραστάσεις στο Rhode Island’s Trinity Repertory Theater. Έχει παίξει σε αναρίθμητες ταινίες και μερικές από αυτές είναι: «Ι Ηeart Huckabees», «North Country», «Rumor Has It», «Cheaper by the Dozen».
O Γουόλτερ είναι καθηγητής πανεπιστημίου και έχει χάσει το ενδιαφέρον του για το οτιδήποτε. Μένει μόνος και χάνει μέρα με την ημέρα την αυτοπεποίθηση του. Δεν κρύβει τη δυσαρέσκειά του στους φοιτητές και ξεκινά να μάθει κλασσικό πιάνο, το ύστατο πάθος της γυναίκας του. Υποχρεώνεται να παρακολουθήσει ένα συνέδριο στη Νέα Υόρκη και στο διαμέρισμα που μοιραζόταν με τη γυναίκα του κάποτε, υπάρχουν δυο ξένοι και μάλιστα μετανάστες. Ένας παράξενος ουμανισμός τον πλημμυρίζει και επιτρέπει στο ζευγάρι να μείνει. Αυτοί από τη μεριά τους, δίχως να το γνωρίζουν, ξεκλειδώνουν τις θαμμένες επιθυμίες του 62άχρονου καθηγητή και του προσφέρουν έναν νέο κόσμο.

HAAZ SLEIMAN (Ταρέκ)
Άρχισε τις εμφανίσεις του από τη μικρή οθόνη. Έπαιξε σε 3 επεισόδια της πολυβραβευμένης σειράς «24». Μέχρι στιγμής στο κινηματογράφο έχει βρεθεί σαν καρατερίστας. Η μεγαλύτερη παραγωγή που έχει λάβει έως τώρα μέρος, είναι η ταινία «American Dreamz», πλάι στον Hugh Grant τον Dennis Quaid και την Marcia Gay Harden. Εκτός Αμερικής είχε κάνει αίσθηση στο φιλμ «Offside» του ιρανού σκηνοθέτη Jafar Panahi.
Ο Ταρέκ είναι μετανάστης από τη Συρία και έχει έρθει στην Αμερική με τη μητέρα του. Φέρνει μαζί του το αφρικάνικο τύμπανο μαζί του και γρήγορα γίνεται σημαντική φιγούρα στα έθνικ τζαζ κλαμπς της Νέας Υόρκης, αλλά και στο κύκλο των ντράμερς του Σέντραλ Πάρκ. Δεν έχει χαρτιά και ζει περίπου παράνομα. Όταν τον σταματά τυχαία ένας αστυνόμος, περνά τη κόλαση που συμβαίνει σε κάθε μετανάστη μετά τις 9/11.

HIAM ABBASS (Μούνα)
Γεννήθηκε στη Ναζαρέτ, σπούδασε φωτογραφία στη Χάιφα και θέατρο στην Ιερουσαλήμ. Δούλεψε σε διάφορες θεατρικές ομάδες και το 1988, εγκατέλειψε τη χώρα, για να εγκατασταθεί στη Γαλλία. Έκτοτε το ρεπερτόριο της περιλαμβάνει μερικές διακριτές ταινίες όπως: «Free Zone» μαζί με τη Natalie Portman, «Desengagement» στο πλάι της Julliete Binoche, «Dialogue avec mon Jardinier» με πρωταγωνιστή τον Daniel Auteuil. Η πείρα της στην υποκριτική είναι τόσο μεγάλη και αναγνωρισμένη γι αυτό έχει συνεργαστεί σαν σύμβουλος ηθοποιών σε οσκαρικές ταινίες όπως: «Munich», «Babel», «The Diving Bell and the Butterfly». Εκεί βοηθούσε τους νέους ηθοποιούς να εκφράσουν τα συναισθήματά τους μπροστά στο φακό.
Η μητέρα του Ταρέκ ήρθε με το παιδί της στην Αμερική, για να γλιτώσει από την τοπική κυβέρνηση. Φτάνοντας ξαφνικά στο διαμέρισμα του Γουόλτερ, για να βρει το γιο της, μαθαίνει πως υπάρχει σοβαρή περίπτωση να απελαθεί για τη Συρία. Συμμαχεί με τον Γουόλτερ, με σκοπό να κρατήσουν το παιδί στη χώρα. Ένα περίεργο ρομάντζο ξεκινά ανάμεσά τους, ενώ η Μούνα έχει καταθλιπτικές εξάρσεις αφού πιστεύει πως είναι ένοχη για την κατάσταση του γιου της. Σκέφτεται ότι άφησε τα πάντα πίσω στη Συρία (φίλους, υπάρχοντα) για να στεριώσει στην Αμερική, Θα τα καταφέρει;

ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ Η ΤΑΙΝΙΑ

«Μου είναι δύσκολο να καταδείξω με ακρίβεια τη πηγή απ’όπου εμπνεύστηκα τη ταινία», λέει ο σκηνοθέτης Thomas McCarthy και συνεχίζει: «Μαζεύω διάσπαρτες ιδέες και τις αποθηκεύω σ’ένα φάκελο και κάποια στιγμή τραβάω μια, που μου φαίνεται πιο ελκυστική».
Ο Thomas McCarthy, εντυπωσίασε τους κινηματογραφικούς κύκλους του Χόλυγουντ με την πρώτη του ταινία, το «Station Agent». Έτσι το Υπουργείο Εξωτερικών κάλεσε τον σκηνοθέτη και την εταιρία διανομής, να προβάλουν την ταινία στη Μέση Ανατολή στο πλαίσιο ενός προγράμματος πολιτιστικής προσέγγισης, των δυο μερών. Σε αυτό το ταξίδι ο McCarthy, είδε από κοντά το βαθύ χάσμα που χωρίζει τους Αμερικανούς πολίτες από τους αντίστοιχους της Ασίας. «Έμεινα κατάπληκτος από το πόσα λίγα γνωρίζω, για την περιοχή, για τους ανθρώπους, τη κουλτούρα. Η χώρα μου έχει επηρεάσει τις κοινωνίες των τόπων αυτών, με τις συνεχείς στρατιωτικές επεμβάσεις. Με όλα τα θλιβερά νέα των ειδήσεων και το δράμα που εκτυλίσσεται, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι άνθρωπο υπάρχουν και από τις δυο πλευρές, που οδηγούνται στο μίσος με ανεπανόρθωτες συνέπειες. Έμεινα άναυδος από τους καλλιτέχνες που συνάντησα εκεί. Με το πάθος και το ταλέντο τους. Αυτοί αποτελούν τη μαγιά που έπλασε τον Ταρέκ».
Παράλληλα ο McCarthy ανέπτυσσε τον χαρακτήρα του ηλικιωμένου καθηγητή, που έχει χάσει το πάθος για τη ζωή. «Ένιωθα πως κάπου αυτοί οι δυο, έπρεπε να συναντηθούν».
Η παραγωγός του «Station Agent» Mary Jane Skalski, είχε διαβάσει το πρώτο ντραφτ του σεναρίου και δεν ήξερε τι να περιμένει. Όπως ομολογεί η ίδια: «Αυτό που με τράβηξε στο να ενσκήψω πάν από το φιλμ, είναι ο ουμανισμός και αυτή η αίσθηση της ελπίδας. Είναι μια ιστορία για 4 ανθρώπους και τον τρόπο που βρίσκουν για να έρθουν οι ζωές τους κοντά Χάρις αυτό το γεγονός, οι ήρωες αλλάζουν. Είναι μια ιστορία για το πώς είναι εφικτό να πηγαίνεις τον εαυτό σου λίγο παραπέρα, αγκαλιάζοντας το διπλανό σου».
«Οι μικρές αποφάσεις, μερικές φορές είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά στη ζωή ενός ανθρώπου», συλλογίζεται ο Thomas McCarthy και συνεχίζει «Πολλές επιλογές στη ζωή μας είναι αυθαίρετες και μας φέρνουν σε τελείως διαφορετικό δρόμο από αυτό που είχαμε ξεκινήσει. Σκέφτομαι ότι όσο και αν θέλουμε να ελέγξουμε τη μοίρα και το πεπρωμένο μας, στη πραγματικότητα δεν είμαστε σε θέση. Στην πραγματικότητα της ταινίας γίνεται ακριβώς αυτό. Ο Γουόλτερ δεν έχει καμία πρόθεση να ταξιδέψει μέχρι τη Νέα Υόρκη. Κάνει οτιδήποτε για να ξεφύγει. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα παίρνει την απόφαση να βοηθήσει αυτά τα παιδιά και ανακαλύπτει τη μουσική που κρύβει εντός του. Ποιος είναι σε θέση να τα προβλέψει όλα αυτά;».
Όταν γύρισε από το ταξίδι στη Μέση Ανατολή, ο Thomas McCarthy άρχισε να περνά ώρες στην αραβική κοινότητα της Νέας Υόρκης. Κατά τη διάρκεια της έρευνάς του άκουσε για έναν νεαρό ο οποίος είχε τεθεί υπό περιορισμό, με τη κατηγορία ότι δεν είχε πράσινη κάρτα. Ο σκηνοθέτης άρχισε να επισκέφτεται μετανάστες που κρατούνται με την ίδια κατηγορία σε αστυνομικά τμήματα και μετά εκπλήξεως ανακάλυψε ότι δεν διέθεταν την στοιχειώδη νομική κάλυψη.
Η παραγωγός Mary Jane Skalski, ομολογεί πως το θεμελιώδες στοιχείο που απασχολούσε την ίδια και το σκηνοθέτη της, ήταν η αυθεντικότητα. Η ίδια λέει πως: «Η ταινία περιστρέφεται γύρω από άτομα που κάνουν ένα άλμα και αρχίζουν να πιστεύουν πως κάτι θα αλλάξει. Αυτό πρέπει να το εισπράξει το κοινό. Άρα η ταινία οφείλει να βγει όσο αληθινή γίνεται».
Ο Thomas McCarthy εκμυστηρεύεται ότι δεν θα βγει στο πλατό για να κάνει μια πολιτική ταινία, με την στενή, κομματική έννοια του όρου. Τον απασχολεί να αναδείξει τις ανθρώπινες πλευρές, ενός τεράστιου ζητήματος. Λέει χαρακτηριστικά: «Οι ήρωες του φιλμ εμπλέκονται σε μια κατάσταση που προβληματίζει λίγο ή πολύ, την συλλογική αμερικάνικη συνείδηση αυτή τη στιγμή. Μετανάστευση και καταστολή. Με τη ταινία εδώ, νιώθω σαν να κρατάω ένα μικρό καθρέφτη και να αναρωτιέμαι αν τελικά υπάρχουν περιθώρια για κατανόηση και επαφή». Αντί να καθοδηγεί το κοινό με αυθαίρετες απαντήσεις, ο σκηνοθέτης προτιμά να θέτει ερωτήματα. «Η δουλειά του σκηνοθέτη είναι να βάζει τα ερωτηματικά, αλλά να το κάνει με συναρπαστικό τρόπο. Εν κατακλείδι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία αγάπης και το δέσιμο μιας φιλίας. Η πλοκή εξελίσσεται απλά, με έναν εσωτερικό ρυθμό, δίχως βιαστικές κινήσεις και επεμβάσεις. Υπάρχουν τραγικές στιγμές και στιγμές αβίαστου γέλιου, αλλά και στιγμές ανιαρές. Νομίζω πως αυτές είναι οι βασικές συνιστώσες της ζωής, καθώς αυτή ξετυλίγεται μπροστά σου».